Przy okazji przyznawania honorowego tytułu “Pasjonatki Przypisanych Północy”, który otrzymała w tym roku pani Barbara Grąziewicz-Chludzińska, dotychczasowi Laureaci i Laureatki oraz przybyli goście wzięli udział we wspólnej debacie pt.: Gdzie tkwi piękno życia? Inspiracją do poszerzenia dotychczasowej formuły spotkań była postać Feliksa Jordana-Lubierzyńskiego – jednego z pierwszych po wojnie burmistrzów Olecka.
Z zachowanych przekazów wyłania się obraz Feliksa Jordana-Lubierzyńskiego jako nie tyle nawet sprawnego i szanowanego lokalnego polityka, ile człowieka, który w swym działaniu i myśleniu zastanawiał się nad potrzebą zrozumienia życia, nad ludźmi i nad ich wzajemnymi relacjami, nad prawem przyczyn i skutków. Zainteresowany światem wiedział, że ludzie widzą piękno w wielu jego aspektach: w spełnieniu drogi życia, relacjach z drugim człowiekiem i także w tym, co wokół tworzy się ze splotu rozmaitych wydarzeń i wyborów. W małym mieście na Mazurach widział potencjał w możliwościach ludzkich i refleksjach. Prowadzący spotkanie: Ewa Kozłowska i Wojciech Łukowski założyli, iż Feliks Jordan-Lubierzyński zadałby obecnie mieszkańcom Olecka również takie pytania: Gdzie tkwi piękno życia, w czym się przejawia, jak je sobie wyobrażamy?
Pytania te nie są łatwe, bo chociaż odczuwamy intuicyjnie piękno życia to poddawane jest ono subiektywnym i estetycznym ocenom, zamykane w podkategoriach materialnych i duchowych, w przyjemnościach i zabawie lub powadze, w humanizmie i humanitaryzmie, a czasem w przyzwyczajeniach. Pytanie o piękno życia prowokuje także kolejne pytania o sposób dostrzegania tego piękna, czy jest obecne w życiu codziennym, czy jest obecne na Mazurach? W publikacji autorstwa Tadeusza Gicgiera “O człowieku, któremu wystarczał ogarek” zamieszczony został fragment listu Feliksa Jordana-Lubierzyńskiego do swojej córki, w którym Feliks Jordan-Lubierzyński wypowiada się w kontekście piękna życia pisząc na temat potrzeby zrozumienia samego życia, o konieczności wypracowania doskonałości wewnętrznej, o rozmyślaniu nad stosunkiem do życia.
Rozmowy na temat piękna życia to pierwsza tego rodzaju próba zaproszenia różnorodnej publiczności i Przypisanych Północy do rozmowy na tematy niezwykle istotne i potrzebne, jednak najczęściej pomijane w ogólnych debatach. Cieszy fakt, iż pierwsza taka próba miała miejsce, że zgromadzeni ludzie ciepło wypowiadali się na temat piękna życia. Cieszy też fakt, iż w debacie wzięła udział również pani Hanna Jacewicz, powiązana z rodziną Feliksa Jordana-Lubierzyńskiego, która niezwykle interesująco przedstawiła jego sylwetkę, opowiadając o ważności jego refleksji w swoim życiu. Podsumowując wspólne rozmowy: na piękno życia przedkłada się przede wszystkim otwartość i mądrość, równość, akceptacja, pasja i umiejętność poświęcania przede wszystkim uwagi sprawom ważnym. Piękno życia to także podświadoma obawa przed jego utratą, nawet jeśli nie potrafimy do końca tego piękna zdefiniować. Barbara Grąziewicz-Chludzińska jeszcze tego samego dnia zaprosiła wszystkich chętnych do udziału w projekcie “Żywa Biblioteka” w Giżycku – jest to projekt walczący ze stereotypami, uprzedzeniami, dyskryminacją i wykluczeniem. Prowadzący debatę bardzo serdecznie podziękowali wszystkim, którzy wzięli w niej udział, mając nadzieje, iż to nie ostatnia taka wspólna rozmowa, bo ludzie powinni ze sobą rozmawiać.
Barbara Grąziewicz-Chludzińska
Działaczka Kultury, założycielka Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie. Urodziła się w Krzemieńcu na Wołyniu. Stworzyła przy muzeum Ośrodek Szkoleniowy Rzemiosł Tradycyjnych i Artystycznych. Jest ponadto organizatorką Przeglądów Zespołów Folklorystycznych i Jarmarków, współpracuje ze Stowarzyszeniem Twórców Ludowych, prezes Fundacji “Dziedzictwo Nasze”. Zajmuje się od wielu lat Polakami z Kazachstanu, którzy osiedlają się za naszą północną granicą z Obwodem Kaliningradzkim.
E.K.
Foto: Katarzyna Kaczor
