Krótkie historie. Sześć miesięcy w niewoli

Sześć miesięcy w niewoli

W 1872 roku w wydawnictwie lyońskim P.N. Josserand ukazała się książka jałmużnika Camilla Rambauda (“Six mois de captivité à Koenigsberg, Prusse Orientale”), który  opisał sześć miesięcy niewoli w pruskim  Königsbergu żołnierzy francuskich, którym jako kapelan wojskowy towarzyszył.

W środę 9 listopada 1870, po kilkunastu dniach eskortowanej podróży pociągiem z przystankami, żołnierze francuscy przybywają na dworzec w Königsbergu. Pierwsze krajobrazy, które widzą z okien pociągu w ten późnojesienny okres ukazują Prusy Wschodnie jako krainę szarą, mało przyjazną, gdzie trudno jest żyć i Camill Rambaud zasępiony zastanawia się, jak Napoleon mógł w te strony posłać ludzi na pewną śmierć od tych nieprzychylności. Pomimo pierwszych złych wrażeń ludność przyjmuje ich dosyć życzliwie. Biegają zaciekawione dzieci, nikt ich nie wyzywa gdy maszerują przez miasto do koszarów przy ulicy Steindamm, które posłużą im za obóz, towarzyszą im dźwięki wojskowej orkiestry. Camill Rambaud zaprzyjaźnia się z młodym pułkownikiem Schulzem, który poza czasem mobilizacji jest królewskim prokuratorem w Ressel (Rzeszel). Spędzają dużo czasu na rozmowach, których tematem jest filozofia, Kant, Hegel i Schelling.

Po dwóch dniach niewoli, 11 listopada, Francuzi świętują l’été de St Martin. To święto babiego lata, okres ciepłej pogody, kiedy utrzymuje się wyż, to powód do radości. Piękne późne lato, którego zazwyczaj doświadczają Francuzi, jednak nijak się ma do listopadowej atmosfery w Prusach Wschodnich. Jest zimno i mokro, prawie cały czas pada, a pomiędzy godziną czwartą i piątą nie ma nikogo, kto by robił przerwę na kawę i ciasto. Zaciekawiony jednak tym pruskim światem Camill Rambaud na komisariacie policji wyprasza kartę pobytu i od tej pory może legalnie przemieszczać się po mieście. A wszystko, co widzi skrzętnie opisuje.