Olecko sportową stolicą Mazur? To już wiemy. Ale co z kulturą? Co z Przystankiem Olecko, Teatrem AGT (nie tylko budynkiem), Festiwalem Jednego Instrumentu, Chimerą, tradycją teatralną, twórcami, publicznością? Czy władze i urzędnicy mają wizję kultury w Olecku. Czy Święto Mleka i Miodu w najbliższych latach stanie się najważniejszą imprezą w mieście? A co z twórcami? Czy ich głos w ostatnich latach był słyszalny, czy może pochowali się w swoich światach? Czy kultura w Olecku jest w ogóle potrzeba? Czy w Olecku są jeszcze młodzi ludzie, którzy kultury potrzebują, których ona w ogóle interesuje? A może inaczej, czy w Olecku jest jeszcze inteligencja, która o kulturę gotowa jest “zawalczyć”, która kultury będzie się domagać, bronić przed obojętnością władz i mieszkańców? Czy są w Olecku ludzie, którzy kulturę zechcą jeszcze współtworzyć? Czy może, żeby z kulturą być na co dzień najzwyczajniej z Olecka trzeba wyjechać. Bo kultura w Olecku to jedynie krew pot i łzy? I obojętność?
Nawet, gdyby odpowiedzi na te pytania interesowały 5 osób w mieście w najbliższym czasie będziemy o kulturze w kontekście Olecka mówić dużo. Bo mamy pewność, że kultura w Olecku zdycha, że nikogo z urzędników i władz nie obchodzi (chyba, że da się ją wykorzystać w czasie kampanii i obiecać to i owo), że mieszkańcy oddają ją na zatracenie. Dogorywa sobie ta olecka kultura, cicho i nadzwyczaj cierpliwie. Samotnie. Choć przecież miasto w swojej historii ma sporo ważnych kulturalnych wydarzeń. Pięknych kart bezliku z dłuuugą listą osób. Ma też tradycję, zaplecze, ludzi którzy kulturze niemal od początku od 1945 roku sporo czasu i swojego życia poświęcili. Dziś wspominamy ich z nostalgią. Ale przecież szacunek dla tego, co robili, co miastu dali (najczęściej bezinteresowanie) wymaga, żeby nie tylko owe osoby wspominać, ale nie puścić na zatracenie tego, co zrobili. Bo oni zbudowali, wydawałoby się solidną budowlę, która obecnie popada w ruinę. Próby ratowania tej ruiny są pozorne.
Jeśli znajdujecie się wśród tych 5 osób i jeśli będziecie uczestniczyć w ostatnim romantycznym zrywie w obronie kultury (bynajmniej bez klepsydr i czerwono – białych opasek) zapraszamy do rozmowy.
