Paleogenetyka i dźwięki
Svante Pääbo to osoba, która wzbudza dziś sensację w naukowym świecie i stwarza podwaliny pod nowe badania naukowe. Instytut Antropologii Ewolucyjnej z Lipska swoją pracą wybija się ponad dotychczasowe osiągnięcia. O Svante Pääbo można przeczytać aktualnie niemalże w każdej gazecie. Rozszyfrowywanie przeszłości za pomocą ukrytych informacji, nie tyle np.: poprzez pozostałe skamieniałości, ale wprost z nich jako zakodowaną informację, jest nową metodą odkrywającą to, co do tej pory nieznane.
Pobudza to wyobraźnię. Mnie intryguje jeszcze bardziej pewna informacja zawarta w jednym z tekstów poświeconych Svante Pääbo. Otóż, odszyfrowywanie zaszyfrowanego można także rozszerzyć na inne dziedziny nauki. Dajmy na to akustyka mogłaby stać się poważną częścią archeologii, co się z resztą już pomału dzieje. Gdyby było tak, że jakiś garncarz z przeszłej epoki toczyłby sobie jakiś garnek, przyozdabiał szlaczki szpikulcem i w tym czasie rozmawiał, śpiewał, lub towarzyszyłyby mu jakieś inne osoby to dźwięk za pomocą tego szpikulca zachowałby się na wypalonym później garnku. Mielibyśmy zapis z przeszłości, zapis dźwiękowy odszyfrowany dzięki nowym odkryciom, coś, co do tej pory było nieosiągalne. Muzea i przedmioty w nich zgromadzone z zaprzeszłej epoki nagle ożyłyby mogąc same opowiedzieć historię. Nie sobą zaświadczyć lecz w sobie zakodowaną informację wreszcie móc przedstawić. Zwiedzając muzea nie tylko zobaczylibyśmy garnek, ale usłyszelibyśmy także autentyczny głos garncarza.
Oczywiście, to pozostaje jeszcze w sferze mrzonek i marzeń. Należałoby przede wszystkim stworzyć odpowiedni odtwarzacz, który mógłby odkodować zapisany dźwięk. Ale czy aby na pewno jest to niemożliwe i nieosiągalne?
E.K.
